[Pavlov] Lonca Görevi: Eskort

[FT-Anlatıcı]

Işık kilisesi tüm ihtişamıyla kraliyet şehrinin güneşini şehre yansıtıyordu. Duvarları sert beyaz taştan olsa da çatıya yükseldikçe taşlar yerini demire bırakıyordu. Demir de yavaşça gümüşe dönüyordu. Çatının en tepesinde Azuman Kilisesinin sembolü vardı ve öyle bir maddeden yapılmıştı ki en parlak şeylerden bile daha parlaktı. Ona direkt bakmak insanın gözlerini acıtırdı.

Pavlov kilisenin içinden geçip kürsünün yanında bulunan bir kapıdan girerek ortak salona gelmişti. Kilisenin arka kapısı da vardı sadece lonca üyeleri için fakat henüz ilk görevine çıkıp gerçek bir üye olmayan Pavlov henüz orayı kullanamıyordu. Bugün büyük gündü. İlk gerçek lonca işini yapacak ve loncaya tam anlamıyla üye olmuş olacaktı. Lonca salonuna geldiğinde masalarda oturan tek tük büyücüleri görmüştü. Sohbet edip görevleri için plan yapıyor olduklarını anlamıştı Pavlov. Görev panosuna yaklaşırken kayıt esnasında barın arkasında gördüğü adam çıkıp yanına gelmişti. Adının Zeel olduğunu ve buranın kağıt işlerini yaptığını hatırlamıştı buz büyücümüz. Selam Pavlov, Azuman'ın ışığı üzerinde olsun. Demek ilk görevine çıkmaya karar verdin. Bilirsin acemi üyelerin yanına deneyimli birini göndermek özellikle ilk görevlerinde çok önemlidir. Bir şeylerin ters gitmesi ihtimaline karşı, anlarsın ya. Hem de senin kumaşını görme şansımız olur. Sen şimdi görevini seçerken ben de gidip bu görevlik partnerini bulayım. diyerek gerisin geri yola koyulmuştu yolda Maro, Maro nereye kayboldun. diyerek salonun gerilerine doğru gözden kaybolmuştu.


Pavlov görev panosuna bakarken yanına sarı saçlı, mavi bir ceket giyen bir genç gelmişti. 17-18 yaşlarında olabilirmiş gibi duruyordu. Bir kolunu panoya yaslayıp Pavlov'a bir soru sormuştu : Sen şu yeni çocuksun değil mi? Ben Flava, senine tanıştığıma memnun oldum. İlk görevler gergin geçer bilirim ama henüz sana partner atamadılarsa ben yardımcı olabilirim. Hem atayacakları eleman gibi seni gözlerimle yemem ve para sıkıntım olmadığı için benim payımı da sen alabilirsin. Senin gibi taze kanları severim, bir yardımım dokunmuş olur. demiş ve ondan gelecek cevabı beklemeye başlamıştı. Öte yandan Pavlov Zeel'in o yana tek başına gelmekte olduğunu da görmüştü. Bakalım genç kahramanımız lonca hayatının başlangıcında neler yapmıştı?

Flava

Zeel

Out: Konun hayırlı olsun pasiflik süresi 72 saattir.

[Pavlov]

Kilise görüş alanına girdiğinden beri kalp atışlarındaki minik hızlanmaya engel olamıyordu çocuk. Yalnızca binanın ihtişamlı ve kusursuz parıltısından dolayı değildi bu.. kendisinin bile açıklayamayacağı çok farklı bir atmosferin içinde bulmuştu kendisini. Yalnız başına geçen yıllarının en büyük dostu olan çizgi roman kitaplarındaki şovalyelerin, ışık büyücülerinin gerçek hayattaki versiyonlarıyla karşılaşacak olma fikri göz bebeklerinin iki kat büyümesine sebep oluyordu adeta. Işık kilisesi..

En başta güneş sandığı, fakat güneşin bile bu kadar mükemmel parlayamayacağını düşündüğü parlak çatıya bakarken elini asker selamı şeklinde siper etti gözlerine. Bir süre öylece durup manzarayı içine çekmek istedi Pavlov. Bunu yapmalı mıydı? Bu kadar istekli ve hevesli gözükmesi durumunda onun bu ışıltılı heyecanını kendi lehine kullanmak isteyen insanlar olur muydu? Olmamalıydı. Higher Grounds böyle bir yer değildi. Kendisi ile aynı aydınlığı paylaştığına emin olduğu insanların yanına doğru ilerlerken dik durmaya ve kafasını yukarıda tutmaya özen gösteriyordu..

Kapıdan içeri girdiğinde yanaklarındaki minik tebessüme engel olamadı. Demek burası olacaktı.. buraya 'evim' diyecekti artık. Bu insanların hepsini, istisnasız hepsini tanımak istiyordu. Genç yaşı göz önünde bulundurulduğunda, belli ki bunun için epey bir zamanı olacaktı çocuğun.. şimdi ise odaklanması gereken şey kendini bu mükemmel insanlara kanıtlamaktı. Gözleri hızlı bir şekilde panoyu ararken yanına yaklaşan adamı son anda fark edebilmişti.

"Selamlar Bay Zeel! Çok teşekkür ederim."

Dedi gözlerini kısarak. Adamın gözden kaybolmasının ardından panoyu incelemeye başladı. Hiç de zor olmamıştı seçmesi. Kağıda baktı bir süre.. hem şehri gezebileceği bir yolculuk, hem de arkadaş edinebilmek için güzel bir fırsat gibi gözüküyordu. Panodan çekip aldığı kağıdı birkaç saniye inceledikten sonra, Zeel ile aynı saç rengini taşıyan, hatta bir an için adamın gençleşmiş versiyonu olduğunu düşündüğü genç bir çocuk geldi yanına.

İnsanların iyi mi kötü mü olduğunu tek bakışta anlayabilecek yaşa gelmemişti henüz Pavlov. Emin olduğu tek şey, bu loncada kötülüğe yer olmadığıydı. Dünyaya birlikte ışık ve adalet dağıtacağı yoldaşlarına güvenle sırtını yaslayabilirdi. Çocuğa da aynı şekilde gülümsedi ve el sıkışmak adına kolunu uzattı.

"Pavlov ben. Kendi payını vermek zorunda değilsin.. arkadaş edinmek benim için daha önemli. Hazır olduğunda gidebiliriz."

Görev detaylarının yazılı olduğu kağıdı çocuğa uzatacaktı el sıkıştıktan sonra. Sonra da elini çocuğun omzuna koyup diğer eli ile uzaktaki Zeel'e el sallayacaktı 'partnerimi buldum' anlamında.

~

Out: Zeel ile Flava'nın konuşma renklerini birbirleri ile değiştirelim mi?

[FT-Anlatıcı]

Pavlov yeni filizlenen bir ağacın neşeli özgüveniyle Flava'yı partneri olarak istediğini belirtmişti. Flava onun arkadaşlık ve umutla dolu sesine bir kahkaha patlatmadan edememişti. Ardından Kusura bakma bir süredir böylesine canlı bir ses duymuyordum, görevden yeni geldim sayılır. diye de eklemişti yanlış anlaşılmak istemeyen birinin çabuk tonuyla. Görev kağıdını eline alan Flava hızlıca gözden geçirmişti. Ah ilk görev için ideal ne fazla zor ne fazla kolay. Magnolia yolları epey güvenlidir fakat bir kervan yanına paralı asker yerine büyücü arıyorsa durumun ne olacağından emin değildir. Yine de genel güvenlilik göz önüne alınırsa pek dişe değecek bir şey yoktur. Ve ben göreve hazırım. Eğer toplayacak eşyan yoksa gidip Zeel'e söyleyelim de başımızı ağrıtmasın. Kağıdı geri kahramanımıza vermişti. Ceketinin ceplerini kurcalamaya başlamıştı.


Pavlov'un el sallamasını gören Zeel hızlanmış ve Flava ceketinden bir kese çıkartırken yanlarına kadar gelmişti. Oh demek Maro'yu buldun. Seni Flava Maro ile tanıştırmama izin ver, Loncamızın vahşi cazibesi altın sever Maro, Yeteneklerinden bahsetmeyeceğim sürprizi bozmak istemem ama onunla çalışmak bazı anlamlardan epey "maliyetli" Sözleri Flava'nın bir bakış atışıyla bıçak gibi kesilmişti fakat yüzündeki gülümseme solmamıştı. Eee, Görevinizi seçtiniz mi? Flava görevi söyledikten sonra adam onaylar biçimde kafasını sallamıştı. Eh ışık yolunuzu aydınlatsın. Loncayla alakalı bir sorun olursa Flava'ya sorabilirsin epey deneyimlidir. demiş ve yine koşar adımlarla kocaman bir defterin bulunduğu bara yollanmıştı. Zeel iyi adamdır ama biraz geveze sayılır. Hazırsan yola çıkalım mı? şeklinde bir soru yöneltmişti.


Çok geçmeden ikili Kraliyet şehrinin şatafatlı sokaklarını arşınlayarak ticaret kervanlarının duraksadığı bir alana çıkmışlardı. Çeşitli at arabalarının, büyü arabalarının arasından Flava eliyle koymuş gibi buluşma noktasını bulmuştu. Yarı- büyülü bir karma kervandı ulaştıkları yerde bulunan. Gayet normal atlar ve arabaları , bir de arabaların büyü besleme üniteleri vardı. Pek sık görülen bir şey değildi Kraliyet şehrinde bu karışım. Genelde kervancılar birinden birini tercih ederdi. Ya büyüye güvenmeyen bir kaç çatlak yönetirdi kervanı ya da klasik büyülü kervancılar. Böylesi pek görülmedikti. Gerçi çatlak büyüfobikler de epey nadirdi. Geneli yabancı diyarlardan gelirlerdi.


Flava ve Pavlov ilanda bahsedilen adamı bulmuştu adam da onların isimlerini alıp hemen görev hakkında detayları anlatmaya koyulmuştu: Magnolia'ya en kısa sürede varmamız gerekiyor. O yüzden dağları dolaşmak yerine dağların üstünden geçeceğiz. Yolda çok bir tehlike olacağını düşünmüyorum fakat siz lonca büyücüleri çok yüksek büyü haznesine sahipsiniz, o yüzden atların yoruldukları yerlerde onları yüksüz bırakıp yürüterek dinlendireceğim, sizler de arabaları itecek gücü sağlayacaksınız. Merak etmeyin çok büyünüzü emmezler. Bunun dışında bir tehlikeyle karşılaşırsak korunmamızdan da siz sorumlusunuz. Ben Mitso Frendel. Bu kervanının başı, yol bulucusu ve sahibi. Şimdi yüzlerinizi asmak yerine birer sıcak çorba alın ve boş yer olan arabalara oturun yakında yola çıkacağız. Arabalardan birinin arkası yarıya kadar boştu Mitso kafasıyla da onu işaret etmişti zaten, yeni kurulan bu ekibin yazgısı şimdilik belirlenmiş gibiydi. Bakalım kahramanımız Pavlov bu yolculukta umduğunu bulabilecek miydi?

Out: Rahatsız ediyorsa rengi Flava'nın değiştireyim, fakat bu renk söz konusu o olunca doğru geliyor.

[Pavlov]

Her şey beklediğinden çok daha hızlı ve mükemmel ilerliyordu. Daha loncaya adımını atar atmaz bir arkadaş bulması kaderin bir cilvesi miydi yoksa yalnızca tatlı bir tesadüf mü? Umrunda bile değildi aslında.. kendine bir yoldaş bulmuştu en nihayetinde. Daha da önemlisi, kendisine bu aşırı ultra manyak önemli görevde eşlik edecekti ve bu da başarı şansını arttırmak zorundaydı. Zeel'e birkaç saniye anlamsız gözlerle baktı.. hemen ardından tekrar gözlerini kısarak gülümsedi ve aynı neşeli tondaki sesi ile cevap verdi.

"Aaa karıştırıyor olmalısınız Bay Zeel, bu çocuk bana kendi payını bile teklif etti.. öyle biri olmasına imkan yok."

Paragöz birine benzemiyordu. Ya da en azından böyle basit bir görevin üç-beş kuruşunun hesabına düşmeyecek kadar hali vakti yerinde biriydi. Kilisenin ışıltısı altında herkes mükemmel ve parlak gözüküyordu.. bu yüzden kıyafetlerine bakarak kimin kimden üst tabakada olduğunu söylemek pek kolay değildi. Zenginliği hiç tatmamış olsa bile, okuduğu kitaplardaki hikayelerden gördüğü kadarı ile bu aile dağıtan, yuva yıkan, arkadaşlık bitiren bir şeydi. Sırf bunun olmaması için bile sahip olduğu her kuruşu yeni loncası ile paylaşabilirdi. Ancak bundan önce, loncadan biri olduğunu kanıtlaması gerekiyor gibiydi.

"Tüm mal varlığım üzerimde gördüklerin.. hazırım yani. Hadi gidelim."

Kraliyet şehrinin, görüş açısına giren her karesini beynine kazımaya çalıştı Pavlov. Buradan sanki hayatı boyunca bir daha geçmeyecekmişçesine, her bir detayına uzun uzun baktı. Işıltılı ve ihtişamlı sokakları yavaşça arkalarında bırakırken içinden bir kez daha ne kadar şanslı olduğunu geçirdi. Büyüden daha mükemmel bir şey varsa, büyüyü paylaşacak dostlarının olmasıydı muhtemelen. Yarı büyülü el arabasının yanına geldiklerinde kalp atışlarının biraz da olsa hızlandığını fark etmesi uzun sürmemişti.

"Sizi tanımak çok güzel, Bay Frendel! Ben Pavlov.. bu da arkadaşım Maro. Kervanınıza gözümüz gibi bakacağımıza emin olabilirsiniz."

Arkası yarıya kadar boş olan arabaya atladı. Biraz yana kaydı ve yanındaki oturma kısmına avcunun içiyle iki kere dokundu Flava'ya bakarak. Dağın üstünden gitme fikri en başta biraz yorucu gibi gözükmüş olsa da mesafeyi bir hayli kısaltacağına şüphe yok gibiydi aslında. Büyü gücünün hangi aşamada tükeneceğini bilmiyordu.. fakat partnerinin kendisinden daha güçlü olması fikri onu biraz rahatlatıyordu muhtemelen. Yolculuk boyunca gözünü dört açarak kervanın ulaşımı için çabalayacaktı Pavlov.

~

Out: Beyaz arkaplan üstüne sarı çok göz yoruyor.. o yüzden demiştim. 1-2 ton koyulaştırsak bile süper olur

[FT-Anlatıcı]

Pavlov arkası yarı boş olan arabaya atlayıp Flava'nın da yanına gelmesini işaret etmişti. Flava gülümseyerek bir çırpıda arabaya zıplayıp yanına oturmuştu. Kendisine rahat bir pozisyon belirlemeye çalışıp sonra bunda başarılı olamadığını fark edince biraz rahatsız olarak oturmuştu Flava. Genç büyücülerimiz arkada otururken çalışanlar son yükleri diğer arabalara yüklemişti. Hızlı ve ne yaptığını bilen insanların havası esiyordu bu yerde. Sadece kendi kervanları değil, diğer kervanlar ve tüccarlar da arabalarını aynı kayıtsız serilikle dolduruyorlardı. Sanki bir çocuğun baloncuk üflemesi gibi yapıyorlardı işleri fakat ikisi de biliyordu ki aslında bu kadar kolay değildi bu iş, sadece adamlar yıllardır yapmaktan ustalaşmışlardı.


Her şey hazır olunca Mitso son bir kontrolün ardından yola çıkma emrini vermişti. Bu sırada Flava cebinden çıkardığı bir hapı ağzına atmıştı. Arabalar harekete geçmişti. Onlarla beraber eden iki hamal da başka bir arabanın arkasında oturuyordu. Büyük ihtimalle bunlar kervanın gerçek çalışanlarıydı, diğerleri kraliyet şehrinden kiralanmış iş gücüydü. Altı araba yolda yavaş yavaş ilerliyordu. Atlar arabaları çekerken dostumuz sarsıla sarsıla yolculuk ediyordu. Yanında oturan Flava ise biraz gergin görünse de bir süre sonra gevşemiş ve yayılmıştı. Yol önlerinde kıvrılarak uzanırken iki büyücü de bir sorun olmaksızın devam ediyorlardı. Arabalarının bir tekeri taşa takılıp onları zıplattığında Flava çok şaşırmış ve sinirlenmiş bir biçimde bir şeyler demişti fakat Pavlov dediklerinin bir kelimesini bile anlayamamıştı : Malbenos al la radon sanki yabancı bir dil gibiydi.


Yolun geri kalanını da epey rahat geçirmişlerdi. Dağın eteklerine vardıklarında kısa bir mola vermişler ve atları arabalardan ayırmışlardı. Üçerli iki araba katarı şeklinde arka arkaya dizilen arabalar demirden bağlantılarla birbirine bağlanmıştı. Mitso büyücülerimizi yanına çağırmıştı.Şimdi dağın başlangıcına geliyoruz. Biraz engebeli başlayan bir dağ ama yol sonradan düzeliyor. Atlar arabaları çekemezler arazi bu kadar yüksek eğimliyken. O yüzden onlar yavaş yavaş dinlenirken siz de yokuşu tırmanıp düzlüğe çıktığımızda tekrardan dinlenebileceksiniz. Fazla hızlı gitmenize gerek yok, atları geriden bırakmak veya onları koşturmak istemiyoruz. demiş ve onlara baştaki iki arabanın önünü gösterip oradaki güç ünitelerine yönlendirmişti. Flava bir arabaya bir üniteye bakıp sonunda bilekliğe benzer üniteyi koluna geçirmiş ve arabanın üstüne çıkmıştı. Kendisine oturacak bir yer yaratıp otururken cebinden bir hap daha çıkartıp içmişti. Bakalım buz büyücümüz ne yapacaktı?

Out: Biraz daha koyu tonlara aldım.

[Pavlov]

İlerledikleri her bir metrede biraz daha heyecanlanıyordu çocuk. Kilisenin ihtişamlı koridorlarına geri döndüğünde görevi tamamlamış olmalıydı. Olmak zorundaydı.. bu gururu yaşamayı her şeyden çok istiyordu. Her ne kadar zihninin tamamını yola ayırması gerektiğinin farkında olsa da beyni onu hayal kurmaya zorluyordu.. durduramıyordu kendini Pavlov. Kraliyet şehrindeki herkes tarafından sevilen ve ihtiyaç duyulan bir büyücü olduğunu canlandırdı zihninde.. ışıltılı kıyafetler, heybetli bir duruş ve delici bakışlar. Halkın kalbine güven duygusunu aşılamalıydı.. insanlar gök gürültüsünden korkan çocuklarına cesaret vermek adına onun kahramanlık hikayelerini anlatmalıydılar.

"Aarrgh!"

Ufak bir tümsek ile silkelendi ve gerçekliğe döndü bir saniye içinde. Yanındaki çocuğa baktığında kendisindeki heyecanı ve hırsı göremiyordu.. çok daha farklı bir şeydi gördüğü. Tam olarak 'rahatlık' denemese de, ilginç bir karizması vardı çocuğun. Aniden konuşmaya başladığı dilin neyce olduğuna dair bir fikri olmasa da ne kadar ilgi çekici bir geçmişe sahip olabileceği geldi aklına. Ayrıca ikide bir ağzına attığı ilaç da neyin nesiydi? Soramazdı.. henüz değil. Kimdi ki Pavlov? Loncadaki herhangi birine kişisel bir soru sorabilecek rütbeye yükselmeliydi önce. Bu da, kervanın yolundan geçiyordu.

"Tamamdır Bay Frendel! Yokuşu çıkmanıza biz yardımcı oluruz.. atların güvenliği önemli."

Ne yapacağı hakkında tam bir bilgisi olmasa bile Flava'nın hareketlerini taklit etmenin işe yarayacağı hissine kapıldı içgüdüsel bir şekilde. Boşta kalan üniteyi aynı şekilde koluna geçirdi ve arabanın üstüne çıktı. Tecrübesiz gözükmek istemiyordu. Evet, öyle olduğu bilinen bir durumdu fakat bunu hissettirmemek için elinden geleni yapmalıydı. Büyü gücünü üniteye aktarmak için odaklandı. Bakışları sertleşti. Kendini kasıyordu adeta. Partneri ile bu anlamda gerçekten zıt kutuplar gibiydiler fakat bu durum uzun sürmemeliydi. Öncelikle odaklanılması gereken şey yokuşu atlatmaktı.

[FT-Anlatıcı]

Pavlov acemi olması acemiydi fakat gözükara bir çocuktu. Daha önce kullanmadığı arabayı usta bir sürücüymüş gibi bileğine takmıştı. Arabada da yerini almıştı. Ne yaptığını bilen birinin hamlelerine benziyordu bunlar fakat ne yazık ki pavlov ne yaptığından pek emin değildi. Haşin bakışlarıyla büyü gücünü kolundan üniteye aktarıyordu. Belki de kendisini kasmaması ve Flava gibi rahat olması gerekiyordu. Belki de daha az güç vermesi gerekiyordu. Sebebi her neydiyse Pavlov birden kendisini yola fırlamış vaziyette buldu. Arabası bir at gibi şahlanmış ve dörtnala koşmaya başlamıştı sanki.

Nasıl durduracağından da emin değildi genç dostumuz. Güç akışını kesmeye çalışmıştı fakat büyü gücü istemsizce akıyordu alete. Hızlandıkça hızlanıyordu. Artık Flava ile arasında 20 metre vardı rahatlıkla. Arabasının tekerleri taşlara ve çukurlara vurarak ilerlerken arkasından bir ses gelmişti: Asil Zincir Bu flava'nın sesiydi. Elinde kamçı benzeri bir şey tutuyordu ve bu kamçı uzanarak dostumuz pavlov'un arabasının arkasına dolanmıştı. Pavlovun arabası kamçıyı çekiştirerek yavaşlamış ve en sonunda çekemeyecek noktaya geldiğinde de durmuştu.Arabanın arkasına baktığında elinde kamçıyı tutan flava az önceki rahat duruşuna benzer bir pozda fakat çok daha ciddiydi.Büyünü kullan, aynı anda iki yere büyü gücü gönderemezsin, arabaya giden güç kesilirse daha rahat konuşuruz demişti. Çünkü bu sırada tekerlekler hala dönmeye çalışıyordu fakat Pavlovdan aldıkları güç kamçıyı koparmaları için yeterli gelmiyordu.


Sanki bir şiir yazıyormuşsun gibi rahat bırak kendini. Arabaya çok güç verirsen hızlanırız, buna ihtiyacımız yok, ufak ufak güç vermeliyiz. Sanki bir kıymık yaratacakmışsın gibi düşün.İncecik bir büyü ipi bu arabaları yola çıkartmak için yeter. demişti. Pavlov arabaya güç vermeyi kestiğinde, ardından kamçısı arabanın arkasından çözülüp kısalmaya başlamıştı. Yeterince kısaldığında Flava onu ceplerinden birine tıkıştırmaya çalışmıştı fakat sonradan ne yaptığı aklına gelince beline asmıştı tekrardan. Hazır mıyız? Aceleye gerek yok bu sefer. Bay Mitsoyu epey korkutmuşuzdur. demişti.

Sahiden de bu bir kaç saniyelik sekans esnasında Mitso Frendel unutulmuştu. O ne yapıyordu sahi? Ağzı açılmış bir biçimde Higher Grounds büyücülerine bakıyordu. Ama sonradan ağzını kapamış, aklını başına toplamış ve şimdilik işler yolunda olduğu için şikayet etmemişti. Flava'nın katarına atlayıp yolu gösterecekti. Pavlov'un katarında da iki hamaldan biri geçmişti. Birilerinin yüke göz kulak olması lazımdı sonuçta.

Yol tekrardan başlamıştı. Bu sefer daha yavaş daha sakin ve emin adımlarla. Pavlov işi kapıyor gibi görünüyordu. Zeki bir çocuktu. Yokuşun dik olduğu bölgede biraz zorlanmışsa da büyü gücünü kaydırıp arttırarak işi başarmıştı. Ufak bir antrenman gibi görünebilirdi büyünün kontrolü fakat önemli bir antrenmandı. Bu iş pavlovu güçlendirecekti, içinde hissediyordu bunu.

Yokuş bittiğinde ise kayalıklar, çalılıklar ve tek tük ağaçlarla çevrelenmiş bir açıklığa gelmişlerdi. Bu bölgeyle alakalı garip bir şey hissediyordu sanki Pavlov. Ne olduğunu açıklayamıyordu. Mitso'nun sesiyle büyü ünitelerini bırakmış ve biraz dinlenmeye koyulmuşlardı. Pavlov acemi bir büyücü olduğundan epey yorgun hissediyordu. Yemek yemeli ve enerjisini toplamalıydı. Oysa Flava yola çıkmadan önceki gibi görünüyordu yine. Katarlar çözülüp atların bağlandığı sıra düzenine geçilirken Pavlov bir şeylerin çok yanlış olduğu hissine kapılmıştı. Kesinlikle bir sorun vardı, ama neydi?

[Pavlov]

Bir an için.. küçük, ama küpküçücük bir an için her şeyin gerçekten yolunda gidebileceğine inanmıştı çocuk. Yalnızca güç ünitesine büyü aktarabilmeyi başardığı için değil, aynı zamanda bunu Flava ile organize bir şekilde yapabildiği için mükemmel hissetmişti kendini. Ancak tabii ki, çoğu zaman olduğu gibi bu sefer de işler beklendiği gibi gitmemiş ve tam yükselişe geçecekken her şeyi eline yüzüne bulaştırmıştı. Depara kalkan vagonun artmakta olan hızını, zeminin gözlerinin önünden bir film şeridi gibi akması ile fark ettiği sırada, "Sıçtık" diyebilmişti sadece.

"ZİNCİR Mİ? MÜKEMMEL!"

Göz açıp kapayıncaya kadar hayatı yeni tanıştığı dostu tarafından kurtarılmıştı. Her şey çok hızlı oluyordu.. yetişmekte zorlanıyordu Pavlov. Emin olduğu tek şey, göreve doğru kişi ile birlikte çıktığıydı. Hata yapmış olsa da düzeltmek için geç gözükmüyordu.. hala teslimatı ulaştırmak için önlerinde koca bir şans vardı ve yanındaki partnerinin ne kadar becerikli olduğunu da birinci elden gözlemlemişti. Her ne kadar zinciri çok net göremese de.

Odaklandı.. arkadaşının dediklerine odaklandı. Bir şiir yazar gibi. Nefesini dengede tutmaya çalışıyordu.. ne çok hızlı, ne çok yavaş. Yalnızca büyü enerjisini değil, kalp atışlarını ve nabzını da stabil tutması gerekiyordu belli ki. Elinden gelenin en iyisini yapıyordu Pavlov.. en iyisini. Bir asker ciddiyeti ile kendini Higher Grounds'a kanıtlama hayalleri vardı. Başarabilirdi.. başarmak zorundaydı.

"Tamamdır.. iyiyiz. Bay Mitso'ya bir sorsana acıkmış mı diye.. belki mola vermek için durmak ister."

Kendisi sormaya çekinmişti tabii ki. İlk görevinde, daha yolun belki de yarısına bile gelmeden ağlayıp acıkan zayıf çocuk olarak görülmek istemiyordu. Flava'nın her zamanki gibi keyfi yerinde gözüküyordu muhtemelen. Dikkatini yola odakladı Pavlov. Her an her şey olabilirdi.. hazırlıksız yakalanmak, yapılacak en kötü şey olurdu. En azından artık üniteyi kullanarak daha iyi kullanabiliyordu. Dengesini de iyi ayarlamış gibiydi. Artık tek yapması gereken, tehlikelere karşı gözünü dört açarak vagonları varış noktasına ulaştırmaktı.

[FT-Anlatıcı]

Flava gülümseyip kafa sallamıştı. Fakat gülümsemesinde tuhaf bir şey vardı. Kırık veya bozuk bir şeyler, yani bir gülümseme nasıl kırık olabilirse o kadar. Ardından gözleri tuhaf bir biçimde donuklaşmış, göz bebekleri odağını kaybetmişti. Ardından tekrar geri gelmişti. Gözleri yeniden parlaklaşmış ve odaklanmış gülümsemesi düzelmişti. Sanki birkaç saniye önce hiçbir şey olmamış gibiydi. Fakat kesinlikle bir şey olmuştu ve pavlov bunu görmüştü. Bay mitsuo bir yemek molası verelim mi? demişti Flava. Mitsuo ise omuz silkip kafa sallamakla yetinmişti. Açıklıkta arabalar atlara bağlanırken Flava arabadan inmiş ve ceplerini karıştırmaya başlamıştı. Cebinden bir gofret çıkartıp Pavlova fırlatmıştı. Hemen yemesini ister bir jest yapmayı da ihmal etmemişti.


Açıklıkta çalışanlar arabaları eski düzene getirip atları bağlarken gerilim neredeyse gözle görülür bir düzeydeydi. Ekmeğe sürüp yiyebileceğiniz kadar maddeleşmişti. Pavlovun kafasındaki ilkel güdüler ona kaçmasını bağırıyordu artık. Bir şey olacaktı. Hem de çok kötü bir şey. Fakat Flava epey rahat görünüyordu. O garip saniyelerini geçirdikten sonra eski Flavaya dönmüştü. Pavlov acaba acemiliğinden mi bu baskı ve gerginliği hissediyordu? Fakat sadece bu olamazdı. Flavayla daha bu gün tanışmalarına rağmen onun da bir şeyi beklediğini anlayabiliyordu genç adam masa oyunlarında kazandığı bir beceriyle. Oyunlarda rakiplerinin yüzleri neler yapacağını ele verirdi eğer çok profesyonel değillerse. Flava tecrübeli gözüküyordu fakat bir şey o "normal yüzü"nü korumasını güçleştiriyor gibiydi. Sağa sola attığı kaçamak bakışlar bunu gösteriyordu. Fakat bu bakışları öylesine normal atıyordu ki sıradan biri hiç bir şey yapmadığını zannedebilirdi. Belki de cidden bir şey yapmıyordu, belki tüm olanlar Pavlov'un gerginliğinden kaynaklı yanlış yorumlarıydı. Fakat kim bilir?


Mitsuo, elemanları atlarla uğraşırken açıklıktaki ateş çukuruna biraz odun getirmiş ve yakmıştı. Ardından arabasından bir kese alıp içinden tüyleri yolunmamış bir tavuk çıkarmıştı. Bu günlük yemek için ayarlamış olmalıydı. Başka bir torbadan da birkaç somun ekmek çıkartıp en sonunda bir şişe şarap çıkarmıştı. Ateşin üzerine basit bir düzenek kurup tavuğun içinden bir dal geçirmişti. Piliç çevirme var gibi görünüyordu menüde. Ardından üç kupa çıkartıp yere koymuştu. Ateş çukurunun yanındaki tahta banka benzeyen şeylerden birinin başına geçip oturmuştu. İşleri biten işçiler de karşısına oturmuşlardı. Tavuğun pişmesini bekliyorlardı. Flava ise etrafta gezinip nöbet tutuyordu. Peki dostumuz Pavlov ne yapıyordu?

[Pavlov]

Küçüktü Pavlov. Körpeydi daha. Hatta çömez bile sayılabilirdi birçok anlamda. Ancak kesinlikle dikkatsiz değildi. İnsanları tanımanın öyle bir gecede kendiliğinden gelen bir yetenek olmadığını anladığı günden beri bunu kendisine bir beceri olarak kazandırma çabalarındaki disiplin gerçekten takdir edilesi seviyedeydi.

İnce bileklerindeki mahareti koca cüsseli dünyaya kanıtlamayı kendisinden beklenemeyecek derecede bir olgunlukla kafaya taktığı için olsa gerek, gözlerini şüpheden bir saniyeliğine bile ayırmamayı öğretebilmişti bütün hücrelerine.

"Süpersin!"

Dedi kendisine fırlatılan gofreti avuç içleri ile çeşmeden su doldurma hareketi yaparak göğüs hizasında kaparken. Pakedini sakin fakat bir o kadar haşin bir hırsla yırtarak açtı ve birkaç ısırıkta hızlıca çiğneyerek midesine doğru yuvarladı. Evet, şüpheciydi Pavlov. Sezgileri birçok insana göre çok daha ileri bir seviyedeydi muhtemelen.

Daha da önemlisi, son birkaç dakikadır havada pek de alışık olmadığı fakat ilk koklayışta iliklerine kadar hissedebildiği soğuk bir gerginlik vardı. Ancak bütün bunlara rağmen, Flava'ya, yeni en iyi arkadaşına, 'evim' diyebilmek için gün saydığı loncasının üyelerinden birine güvenmeyecek değildi ya?

Gofret açlığını tam giderebilmiş olmasa da kana hızlı karışabildiğinden olsa gerek gözle görülebilir bir enerji sağlamıştı. Belki de tamamen psikolojikti etkisi ve Pavlov uyduruyordu bunu.. bilemezdi. Fakat hala çalıların arasına gizlenmiş bir sincabın meşe palamudunu izlerkenki yumuşak heyecanını andıran bir ruh hali ile pilicin ateşte çevrilişini gözleri ile süzerken içindeki ısınmayı hissedebiliyordu.

Bu sıcak hissi tek başına kucaklamak yerine partneri ile paylaşmayı seçti elbette. Tedirginliğini gizlemek için sarfettiği çabayı parmak uçlarından saç tellerine kadar bağıra bağıra gösteren Flava'ya doğru yürüdü ve yanına geldiğinde elini çocuğun omzunun yan tarafına koydu dostça bir jest olarak.

"Normal değilsin.. bir şey mi oldu? Mitsuo'yu uyandırmadan beraber halledebiliriz.. benden gizlemene gerek yok."